Jan D. Westerman – De val van de Muta (SF)
De kronieken van Zanterre 2
Iceberg Books, Amsterdam (2024)
381 pagina’s, € 17,99
Omslag: Michael van Zijl
Jan D. Westerman bereikt deze maand (aanstaande zaterdag, om precies te zijn) de gezegende leeftijd van tweeënnegentig jaar. Een hele mijlpaal die eenieder, in goede gezondheid, hoopt te bereiken. Wel… hoopt… dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar voor mij, als de conditie blijft zoals die nu is én de wereld niet veel gekker wordt dan dan die op dit moment is (kan het gekker?), dan zou ik zeggen… laat maar komen. Meer dan genoeg te doen, te zien en te beleven, wat mij betreft. Wat je je afvraagt is wat er gebeurd zou zijn als mensen als Westerman, zijn hele leven, na een drukke baan in de sleepvaart en het havenbedrijf, niet pas na zijn pensionering zou zijn beginnen te schrijven, maar al vanaf zijn, bijvoorbeeld, twintigste. Zou hij dan zo’n grote zijn geworden als Jack Vance? Er zijn meer mensen die pas na een drukke baan en pensionering zijn gaan schrijven, zoals bijvoorbeeld Charles van Wettum. Zou hij, als hij zijn eerste verhaal zou publiceren, als hij negentien was, net zo groot worden als Tais Teng in het Nederlandse taalgebied? Hij timmert nu al danig aan de weg met zijn verhalen en in eigen beheer uitgegeven bundels en boek. Wat als… nutteloos om over na te denken, maar oh zo lekker, dat wishfull thinking…
Terug dan toch maar na het hier en nu. De kronieken van Zanterre 2. Gelukkig dat De val van de muta gelijk gepresenteerd werd met Gestrand op Helga’s Doem, het eerste deel. Je mag deze twee delen toch zien als een groot verhaal en De val van de Muta begint met een kleine herhaling, een korte terugroep van de herinnering aan het verhaal. Als je de twee delen direct achter elkaar aan leest, dan is dat onnodig natuurlijk, maar als er wat tijd tussen zit, dan is het best wel fijn om even de puntjes weer op de i te krijgen.
Lev Teggert, de laatste overlevende van de ruimtemarine van de Aardse Federatie, was in de ruimte (in een baan om Zanterre), in het ruimteschip de Pinta achtergelaten door de jonge verstekelinge en muta Armanda. De Pinta was door haar gesaboteerd en ze was zelf met de enige overgebleven ruimtesloep afgedaald naar de oppervlakte van Zanterre. Voor Lev zat er niets anders op dan een manier te verzinnen hoe hij ook op de oppervlakte van Zanterre terecht zou kunnen komen. Uiteindelijk, na maanden zwoegen, was het hem gelukt met een noodlanding op een van de grote oceanen. De muta Armanda, was zijn doel en hij zou alles doen wat in zijn vermogen lag om haar te stoppen. Maar hij was een halve wereld van haar verwijderd en een prachtige (voor de lezer dan) avontuurlijke tocht over Zanterre volgt. Een avontuur dat zeker vergelijkbaar is met de tocht over Tschai van Adam Reith, door Jack Vance, of de avonturen, zich afspelend op Grote Planeet, uiteraard ook door Jack Vance.
Verder ga ik niet, want ik wil niets verklappen over de gebeurtenissen op Zanterre. Het verhaal is schitterend, daar niet van, maar… ik wil toch een makke melden. Hopelijk zonder dat ik alsnog een en ander weggeef. Maar ongeveer halverwege vindt het hoogtepunt van het verhaal plaats. Normaal gesproken zou dan het verhaal afgelopen zijn, maar… na de climax, gaat het verhaal gewoon door, want…
Dat vond ik jammer. Eigenlijk verwacht je dan dat het verhaal geëindigd is, maar dan is de clou de clou niet meer en moet je jezelf opladen om opnieuw het verhaal op te pikken en verder te gaan. Dat is het enige wat ik tegen dit tweede deel had. Ik kan er helaas niet meer over vertellen, maar jullie zullen begrijpen wat ik bedoel als je dat punt bereikt.
Maar verder was het weer een geweldig Vanciaans verhaal en als je, eventueel als ik, over de schok heen bent, dan kan je gewoon weer door met het verhaal. Op het einde van De val van de muta blijkt dat het verhaal nog niet gedaan is! Er zijn meer delen in voorbereiding! Ik ben meer dan benieuwd!!!
Jos Lexmond