Tweehonderd uur. Dat is hoe lang het mij heeft gekost om The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel en diens vervolg uit te spelen. Ik vraag me echt af of het die tijd waard was.
De Japanse RPGs Trails of Cold Steel I en II vormen een tweeluik dat het verhaal verteld van de aanloop naar en het verloop van een burgeroorlog in het keizerrijk Erebonia. We volgen hoofdpersoon Rean Schwarzer vanaf zijn eerste dag op de Thors militaire academie tot zijn deelname aan het dramatische hoogtepunt van de burgeroorlog. In de tussentijd wordt hij ingedeeld bij de experimentele Class VII, waar talentvolle jongeren uit alle standen van de samenleving bijeen gebracht worden. Class VII wordt opgeleid tot een breed inzetbare speciale eenheid, een opleiding die hen op speciale klassenuitjes door heel Erebonia (en daar voorbij) laat reizen. Ondertussen verkennen Rean en zijn klasgenoten ook het mysterieuze oude schoolhuis nabij de Thors academie, waaronder zich een mysterieuze ruïne vol monsters bevindt. Natuurlijk bouwt hij relaties op met zijn klasgenoten, schoolgenoten en leraren. Naarmate de weken verstrijken lopen de spanningen tussen de adel en de lagere standen binden de sterk gestratificeerde samenleving van Erebonia verder op. De acties terroristische organisatie onder leiding van de gemaskerde “C” gooien hierbij olie op het vuur. Uiteindelijk komen, in deze wereld waar beschikbare technologie her en der uit de twintigste eeuw lijkt te zijn gekozen, ook nog eens Mecha (reuzenrobots bestuurd door piloten) om de hoek kijken. Het is allemaal heel melodramatisch en overdreven ingewikkeld. Het is één grote soapopera op een continentale schaal.
Trails of Cold Steel I en II kwamen oorspronkelijk uit in respectievelijk 2013 en 2016 voor de Playstation Vita. Ik heb de heruitgaven voor de Playstation 4 gespeeld die in 2019 zijn uitgekomen in de aanloop naar het verschijnen van Trails of Cold Steel III. Het zijn grafisch gezien nog steeds echt Playstation Vita spellen en dus wat dat betreft redelijk verouderd. Het turn-based gevechtssysteem heeft een belangrijke rol gespeeld waarom ik deze spellen heb uitgespeeld. Alhoewel het niet revolutionair is biedt het voldoende tactische mogelijkheden en uitdagingen om het interessant te houden. Tegen het einde van beide spellen kan geluk een net iets te grote rol spelen tijdens de eindbaasgevechten, maar dat is wel vaker het geval met dit soort spellen. De sociale laag van de gameplay komt over als een verwaterde versie van de Persona serie; vermakelijk maar niet uitzonderlijk.
Alhoewel het verhaal niet heel speciaal is was er een aspect dat mij wel aansprak. Trails of Cold Steel is een onderdeel van de uitgebreide Legend of Heroes serie bestaande uit meerdere spelreeksen die in dezelfde wereld en in ongeveer dezelfde tijdsperiode plaatsvinden. Je krijgt dus sterk het idee dat, alhoewel het verhaal van Rean en zijn klasgenoten belangrijk is, het absoluut niet het enige is dat speelt in de wereld. Het nadeel hiervan is dat het de complexiteit van alle complotten in de wereld nog eens extra vergroot. Ook vond ik het einde van het tweeluik nogal tegenvallen. Dat het een relatief open einde zou zijn lag in de lijn der verwachtingen, maar de openbaringen aan het eind waren voorspelbaar, zeker als je bekend ben met JRPG tropes en rekening houdt met het soapoperagehalte van deze spellen.
Mijn advies betreffende deze spellen is dat je voor een dergelijke beleving beter voor Persona 5 kan gaan als je een Playstation 4 hebt of Fire Emblem: Three Houses als je een Nintendo Switch hebt. Maar als je die spellen al hebt gespeeld en iets in dezelfde lijn zoekt is Trails of Cold Steel wellicht best de moeite waard. Het soapgehalte had als voordeel dat ik weinig moeite had het spel weer op te pakken na een pokémonvormige pauze. Het is dus best een goed spel wat je tussen andere, betere, spellen door zou kunnen spelen.
Ik heb me best vermaakt met deze spellen maar, zoals ik zei, vraag ik me af of het die tweehonderd uur waard was. Aan de andere kant heb ik toch de neiging om aan Trails of Cold Steel III te beginnen want alhoewel dit een grote soapopera is, is het na tweehonderd uur wel een beetje mijn soapopera geworden.