‘Kun je niet zwemmen?’
‘Niet in zoveel water.’
Zombies. Je wordt er nog net niet letterlijk mee doodgegooid. Ik heb zeker mijn deel op het vlak van de ondoden in verschillende vormen mijn brein laten doordringen. Van de hilarisch slechte B-films tot en met de zichzelf te serieus nemende tv-serie die nog steeds aan het voortstrompelen is (iemand had daar allang de hersens van in moeten slaan).
Waarschijnlijk dat ik er daarom erg lang tegenaan heb gehikt om aan de eerste thriller van stadsgenoot Erik Betten te beginnen.
Na een lange wandeltocht in de Noorse bergen heb ik het boek dan toch uit mijn koffer gehaald. Binnen een dag heb ik de bladzijden verslonden.
Er is niets nieuws in de dreigende schaduwen en met die verwachting ben ik dan ook niet begonnen met lezen.
Het verhaal deed mij enigszins denken aan ‘Als de dijken breken’ (Nederlands-Vlaamse dramaserie) en ‘Cordon’ (Vlaamse dramaserie), maar dan overgoten met een bloederige saus en besprenkeld met voldoende lichaamsdelen. Meeleven met de personages lukt mij niet echt en wat minder uitleg en nog meer actie zou geen kwaad kunnen.
De beschreven Hollandse kneuterigheid een fijn pluspunt. De humor sprak mij aan, zou zelfs nog wel wat donkerder mogen, en ik zou het geen straf vinden als de dodelingen/smoorders terugkeren om zich buiten de noordelijke provincies te begeven.
Het boek is een aanrader voor de donker wordende dagen.
Jan Johannes Scholte
Eén gedachte over “Quarantaine – Erik Betten”